سراپای علی گرید! 

نه چون پروانه‏ام کز سوز غم بال و پرم سوزد  

من آن شمعم که از شب تا سحر پا تا سرم سوزد

همان بهتر نگردد هیچکس نزدیک این بستر  

که دانم هر کسی آید کنار بسترم، سوزد

گذارد دست خود بر سینه‏ی سوزان من زینب  

ولی من بیم آن دارم که دست دخترم سوزد

مگیر ای رهبر مظلوم! زانو در بغل دیگر  

که این دیدار طاقت سوز، جان و پیکرم سوزد

نه تنها چشم عین اللَّه، سراپای علی گرید  

چو از من می‏کند پنهان، به نوع دیگرم سوزد

چنان چیدند امّت نارسیده میوه‏ی دل را  

که هر گه می‏کنم یادش، ز غم برگ و برم سوزد

علی انسانی (انسانی)